Oszczepy były niezwykle popularnym rodzajem broni w starożytnym Egipcie. Przede wszystkim ze względu na to, że bardzo łatwo można było pozyskać materiały niezbędne do ich wykonania. Były tanie i niezawodne. Żołnierze mogli przenosić oszczepy w bardzo łatwy sposób, ponieważ wystarczyło, że umieszczali je w specjalnych kołczanach, które nosili dokładnie tak samo, jak strzały do łuku. Taki egipski oszczep najczęściej miał kształt włóczni, jednak był krótki. Miał mniej więcej jeden metr. Żołnierze mogli nimi rzucić we wroga, ale także sprawdzały się podczas dynamicznych starć w zwarciu. Ponieważ żołnierze mogli wykorzystywać takie oszczepy dokładnie w taki sam sposób, w jaki walczyli za pomocą włóczni i tarczy.

Oszczepy pomagały na krótkim i średnim dystansie. Można ich było zabrać za sobą co najmniej kilka, dzięki czemu wojownik nie musiał przejmować się tym, że po złamaniu kilku oszczepów straci dostęp do broni na polu bitwy. Krótkie oszczepy były drewniane i miały w pełni metalowe ostrze. Ostrze idealnie nadawało się zarówno do dźgania, jak i wbijania we wroga podczas rzutów.

Topory także były popularnym wyborem w Egipcie

Egipski topór bojowy bardzo często stanowił w tamtym okresie militarnym tak zwaną broń drugorzędną, po którą wojownik sięgał, gdy zniszczyła mu się jego pierwszorzędna broń lub stracił ją w walce. Topór mogli zawiesić sobie na plecach lub przy pasie, dzięki czemu mieli do niego szybki dostęp. W walce wręcz można nim było przebić tarczę przeciwnika lub unieszkodliwić rannego wroga miażdżącym ciosem. We wcześniejszych okresach historii Egiptu, gdy przeciwnik nie nosił zbroi, bardzo często wykonywano półokrągłe topory, które ułatwiały zabijanie wroga nieodzianego w zbroję. Broń o takim kształcie zadawała głębokie cięcia, które wykrwawiały wroga, nawet jeśli nie otrzymał ciosu z pełną siłą.

Na polu walki w tamtych czasach nie brakowało jednak również prostszych broni. Na przykład archeolodzy odnaleźli dowody na to, że za czasów starego państwa egipskiego żołnierze tworzyli proste maczugi za pomocą kija i kamiennego trzonka, które znajdował się na końcu. W ten sposób powstawała broń obuchowa w postaci maczugi, która nadawała się do roztrzaskiwania tarcz i kości wrogów.